σύστειπτος

-ον, A

(κατά τον Ησύχ.) «συμπεπυκνωμένος, συμπεφυκώς».

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -στ(ε)ιπτος (< στιπτός < στείδω «πατώ, καταπατώ»)].